Türkülerimizin ustası Neşet Ertaş’ın sesinden dinleyip içimizde ince bir sızı hissettiğimiz ‘Zahidem’, sandığımızdan çok daha derin bir aşkın yadigarıymış oysaki. Her mısrasında kavuşamamanın, imkansız bir sevdanın izleri var. Bu türkü, Anadolu’nun bağrından kopup gelen Arap Mustafa ile Zahide’nin hüzün dolu öyküsünün eseriymiş. Gerçek bir sevdanın türküsü olan Zahidem’in nasıl lisandan lisana yayıldığını ve Neşet Ertaş’a nasıl ulaştığını anlatıyoruz.
İşte Zahidem’in iç yakan öyküsü…
Her türkünün gerisinde bir öykü vardır derler. İşte Zahidem de o kıssaların en yürek burkanlarından.
Neşet Ertaş denince akan sular durur… Kırşehir’in topraklarından çıkıp sazıyla kelamıyla bütün Türkiye’yi kendine hayran bırakan bir usta o. Babası Muharrem Ertaş’tan aldığı abdal geleneğini öylesine samimi yaşatmış ki bugün bile onun sesi duyulunca insanın yüreği titriyor. O, yalnızca bir türkücü değil; Anadolu’nun kaygısını, aşkını, yalnızlığını sazının tellerine, türkülerinin dizelerine sığdıran koca bir ozan.
‘Gönül Dağı’, ‘Ah Palavra Dünya’, ‘Yazımı Kışa Çevirdin’ üzere birçok türkü, Neşet Ertaş’ın sesiyle değişik bir hale bürünür.
Onun müziğinde ne varsa gerçektir; bir gün bir düğünde, bir gün bir ağıtta, bazen bir aşkın peşinde… Ve bu aşk kıssalarının en bilinenlerinden biri de, hiç elbet, o meşhur Zahidem türküsüdür.
Neşet Ertaş’ın repertuvarında o denli türküler var ki kimse tam öyküsünü bilmez fakat mırıldandığında herkesin aklına bir hüzün düşer. Zahidem de işte onlardan biri.
Zahidem’in gerisinde lisanlara destan, kavuşamamış bir aşk var.
Öyle bir aşk ki bir öksüzün kalbinde filizlenmiş, imkansızlıkla büyümüş ve sonunda acıyla türkü olmuş.
Yıl 1900’lerin başı… Kırşehir’in Orta Hacı Ahmetli köyünde yaşayan Arap Mustafa, yetim bir çocukken köyün ağasının yanında çalışmaya başlar. O devrin adetidir; köyün güçlü ailesi Hacı Bürozade Mehmet Ağa, Mustafa’yı sahiplenir, o da tam 12 yıl boyunca bu ailenin her işini yapar. Lakin gönül bu, buyruk dinlemez…
Mustafa’nın kalbi bir gün konutun hoşlar hoşu kızı Zahide’ye düşer.
Sevda sessizce büyür, Mustafa yıllarca aşkını içinde saklar. Gün gelir, Mustafa’nın yüreği taşımaz olur, sevdiğini akrabalarına anlatır. Akrabalar da alır başlarını ağanın kapısına sarfiyat Zahide’yi istemeye… Ancak ağa, “Uşağımıza kız mı verilir?” diyerek bu tertemiz aşkı bir çırpıda yok sayar. Mustafa’nın içi yanar, çaresizce askere sarfiyat. O askerdeyken Zahide, öbür birine, Molla Hasan’a verilir. Kara haberi alan Mustafa’nın içinden mısralar dökülür. Zahidem türküsünün birinci tohumları işte o an atılır.
Bu dizeler lisandan lisana yayılır, ozanlar, abdallar bu ağıtı söyler lakin herkes o periyot hala sağ olan Zahide’ye hürmetinden ismini gizli meblağ.
Ne vakit ki genç Neşet Ertaş 13 yaşında bir düğünde eline tutuşturulan bu sözleri okur, işte o vakit Zahidem tekrar nefes alır. Neşet Usta dizeleri düzenler, besteler ve ölümsüzleştirir.
Bugün Zahidem çalındığında bir yerlerde kesinlikle bir yürek sızlar. Kim bilir tahminen kendi Zahide’sini hatırlar…
Şimdi sizi o müziğin kelamlarıyla baş başa bırakalım:
Zahidem kurbanım oy ne olacak halim
Gene bir laf duydum kırıldı belim
Yine bir laf duydum kırıldı belim
Gelenden gidenden oy haber sorarım
Zahidem bu hafta oluyor gelin
Zahidem bu hafta oluyor gelin
Hezeli de mecnun, mecnun gönül hezeli
Çiçekdağı da döktü m′ola gazeli
Çiçekdağı da döktü m’ola gazeli
Dolaştım alemi oy gurbet gezeli
Bulamadım Zahidem′den güzeli
Bulamadım Zahidem’den güzeli
Gurbet ellerinde oy esirim esir
Zahide kurbanım daima bende kusur
Zahide kurbanım daima bende kusur
Eğer anan seni, seni bana verirse
Nemize yetmiyor el kadar hasır
Nemize yetmiyor el kadar hasır…