Nihal Candan’ın vefatı birçok kişiyi sarstı. Gencecik, hayatının baharında bir bayan anoreksiyadan öldü. Nihal’in hayat öyküsü neredeyse gözümüzün önünde sinema üzere yayınlandı. Zira aslında Nihal kendisini bir toplumsal medya-magazin figürü haline getirmeyi istemişti. Pekala toplumsal medya yokken reyting canavarının yok ettiği hayatları hatırlıyor musunuz? Nihal yeni değil yani… Gelin bi özet geçelim.
Gencecik bir bayan hayatının baharında, üstelik neredeyse tüm Türkiye’nin gözü önünde hayatını kaybetti. Nihal Candan’ı bu acı sona götüren kıssanın benzerleri geçmişte de yaşandı.
Sosyal medyada etkileşim ve beğeni tutkunu olmak, devrin en büyük rahatsızlıklarından bana kalırsa. Instagram’a nazaran yaşamadıktan sonra o hayat neredeyse geçersiz sayılıyor, artık o duruma gelindi.
Belki Nihal de o müsabakaya katılırken yalnızca ‘celebrity’ denilen ünlülerden biri olmanın kâfi olduğunu düşünmüştü.Bir arkadaşının programda kendisine ‘şişmansın’ demesi onu estetik dünyasının harika eserlerinden biri olmaya da sevk etmiş olabilir. Bütün bu kusursuzluk saplantısı, toplumsal medyada beğeni ve etkileşim olarak geri dönünce saplantı artık bağımlılık haline dönüştü. Nihal’in hasta yatağında görüntülerinin ve fotoğraflarının çekilip paylaşılmasını ısrar etmesi de bu bağımlılığın en bariz özelliklerinden. Nihal’in gözümüzün önündeki hayat kıssasını daima bir arada seyrettik. Ne acı, ne üzücü bir kayıp…
Fakat Nihal Candan ne birinci, ne de son… Toplumsal medya nereye sarfiyat bilmiyoruz lakin geçmişte onun ağababası “reyting” kavramı vardı. Ve bakın o geçmişteki reyting canavarı medya, kimleri kimleri gözümüzün önünde yedi? Gelin özet geçelim…
1995 yılının Temmuz ayında 4 bayan Kumkapı’daki bir balık restoranına yemek yemeye gitti. İki erkeğin tacizine uğrayan bayanlar, yemek sonrası konutlarına gitmeye çalışırlarken yine tıpkı adamın yanına öbür bir arkadaşını alıp kendilerine yöneldiğini gördü.
Kadınlarla hengame etmek için arkadaşının yanına gelen İsmail Kızılkaya bir anda hesap sormaya başladı.
Kadınlardan Zeynep Uludağ, restorandan aldığı meyve bıçağı ile İsmail Kızılkaya’ya saldırdı. Kızılkaya, aldığı bıçak darbeleriyle orada hayatını kaybetti. Asıl sinema ise bundan sonra başladı…
Kızılkaya’yı öldüren Zeynep Uludağ elbette cezaevine girdi. Medya ordusu, cezaevinden 2 yıl sonra çıkan Uludağ’ın neredeyse kapısının önünde yattı
Önce dizi teklifleri geldi, diziler çekilidi. Sonra sahneler başladı, şarkıcılık yapıldı. Bu esnada Zeynep Uludağ’a dayanak veren bir hayran kitlesi oluştu. Uludağ artık cezasını çekmiş bir mahkum değil, bir medya figürü olarak karşımıza çıktı.
Daha daha neler oldu inanamazsınız…Kumkapı cinayetinde öldürülen İsmail Kızılkaya’nın eşi, Gülten Kızılkaya’ya gözler çevrilidi. Zira bu öyküye bir mağdur daha lazım, reyting canavarının doymaz bir iştahı vardır.
İki çocuğu olan konut bayanı Gülten Kızılkaya, eşinin suçsız yere öldürüldüğünü ve arkadaş kurbanı olduğunu katıldığı canlı yayınlarda söylüyor. Yaşadığı acı sebebiyle de kamera karşısında ağlıyor, Zeynep’e küfürler ediyor… Eline çekilrdeğini alan akşam merhum Savaş Ay’ın’ A Takımı’ programını açıyor, bu kaosu büyük bir zevkle seyrediyor.
Ve iştahı bir türlü kesilmeyen medya, kendi kurbanını adeta laboratuvarda üretir üzere üretmeye devam etti. Kocası Kumkapı Cinayetinde öldürülen Gülten Kızılkaya da artık bir magazin figürü haline geldi.
‘Zeynep Uludağ hoş de Gülten Kızılkaya değil mi? Halt etmişler onlar Gülten, bak seni bi giydirelim, saçlarını da bi yapalım da görsünler’ gazıyla apayrı bir insan haline geldi Gülten Kızılkaya.
Gülten Kızılkaya’nın mecmua kapaklarındaki yarı histerik, kısmen erotik pozlar toplumun iştahla yiyeceği yeni bir figür oluşturdu.
Gülten istediği dikkati çekiyor, hatta beğeniliyordu. Halk, hakkında konuşacağı taptaze bir eser bulmuştu. Medya işverenleri reytingler karşısında keyiften dört köşe oldu. Kumkapı Cinayeti, sıradan bir gazete haberi olarak tarihe karıştı ve biz bu yeni insanları nerden tanıdığımızı bile unuttuk.
Ve Gülten Bursa’daki gazinolarda müzik söylemeye başladı…
Mağdur bir bayandan, tüketim materyali yaratan o karanlık çukur.
İkinci öykümüz de bir o kadar dramatik. Reyting canavarının yediği bir genç, onun antipatik annesi ve hoş bir gelin adayının kıssasını birden fazla kişi hatırlar.
2004 yılının en dikkat çeken programlarından biriydi ‘Gelinim olur musun’. Damat adayları ve gelin adayları birbirleriyle tanışır, erkeklerin anneli de kaynanalık görevini kameralar önünde yapmaya başlar. Aslında uygun kurgu baktığınızda, bize hiç yabancı değil zira esasen olağan hayatımızda şahit olduğumuz sıradan bir kurgu bu.
Damat adayı Cet Türk, gelin adayı olan Sinem’e aşık olmuştu. Ama gelin görün ki Cet, annesi Semra Hanım’a aşık olduğunu bir türlü kabul ettiremiyordu.
Oğluna ‘Sen aşık oldum sanıyorsun lakin olmadın. Ben sana aşık olunca söylerim’ dediği cümleyle herkeslere ne kadar dominant olduğunu adeta ilan ediyordu.
Reyting uğruna yaratılan bu yapay gelin-kaynana çatışmasında Türk toplumu “Semracılar” ve “Sinemciler” olarak ayrılmayı başardı. Zati bir bahiste ayrışmak için çok fazla efor sarf etmemiz gerekmiyor, bilirsiniz.
Nitekim programın sonunda güzeli olmadı, Sinem ve Cet evlenemedi. Böylece Semra Kaynana da vadedilen altınları kapamadı. Pekala bitti mi? Bitmedi, asıl sinema bundan sonra başladı.
Semra Hanım, uyanık medyacıların eline yeni tüketim materyali olarak düştü. Mecmua kapağı çekimleri ve hatta “Ben Semra” isimli bir kitap da Semra Türk’ün hayatına giriş yaptı.
Zaten Sinem de şarkıcılığa giriş yapmış ve kendi albümünü çıkartmıştı. Klipli mlipli müziğe girişler yaşanıyordu.
Peki asıl olayımız olan Cet nerelerdeydi? Hiç kimsenin aklına gelmez fakat Cet gece hayatına takılmaya başladı. Programla kazandığı şöhret sayesinde de menajer olmaya karar verdi.
Ünlü isimlerin sanatçı menajerliğini yapan Cet, tahminen de annesi olmadan tek başına bir şeyler yapmanın rahatlığını yaşıyordu. Lakin bu rahatlama Ata’nın sonunu da getirdi. Bir gün Cansever’in Adana’daki konserine gitti Cet. Dışarda takıldıktan sonra birlikte kaldığı Erhan Arı isimli arkadaşıyla odaya çıktı. Arkadaşı Erhan, uyanmayan Ata’yı yan çevirdiğinde ağzından kanlar geldiğini fark etti. Hastaneye kaldırılan Ata’nın yüksek ölçüde uyuşturucu kullandığı tespit edildi ve maalesef kurtarılamadı.
Ata’nın genç yaştaki kaybı, başta annesi olmak üzere birden fazla kişiyi üzdü. Anne Semra Hanım, oğlunun şehit olduğunu düşünerek kendini rahatlatmayı seçmiş, tabutu da bu yüzden Türk Bayrağı’na sarmıştı.
Ancak bayrağı saran akraba hakkında bayrağa muhalefetten soruşturma açıldı. Bu ortada Ata’nın tabutu cenazede çıkan bir arbedede yere düşmüş ve açılmıştı. Çocuğun ne dirisi ne de ölüsü rahat etti anlayacağınız.
Yani koskoca bir çukur, inanılmaz bir girdap. İlgi görmenin karşı konulamayan bir cazibesi var. Geçmişin reytingini şu an etkileşim hastalığı almış durumda. Bu öyküler nereye kadar masraf ben de bilmiyorum fakat gitmese yeterli olur.
