Burçlara inanıyorsanız masallara da inanmanın vakti geldi. Birinci olarak ülkemizde sayıca fazla olduğunu bildiğimiz Oğlak burçları ile başlıyoruz. Halk ortasında da karlar kraliçesi/kralı diye anılan Oğlak burçlarının hayatı pek de kolay olmazdı üzere görünüyor. Bu bir masal olsa bile!
Bir varmış, bir yokmuş… Vaktin ve bahtın dokusuyla örülmüş eski bir krallıkta, güçlü iradesi ve büyük hayalleri olan bir çocuk dünyaya gelmiş. İsmi Atlas’mış.
Havanın soğukluğundan mıdır yoksa huyundan mıdır, bilinmez daha minicik bir bebekken bile Atlas’ın yüzü pek gülmezmiş. Onunla eğlenmeye ve oynamaya çalışanlara karşılık vermezmiş. Güya dünya kadar sıkıntısı varmış Atlas’ın, ismini de buradan almış aslında. Mitolojide dünyayı omuzlarında taşıyan bir figür. Hakikaten de dünyanın yükü omuzlarında üzereymiş.
Diğer çocuklar rüzgarla oynarken, o büyük dağlara bakar, dorukların arkasında ne olduğunu merak edermiş.
Atlas’ın gözlerinde bir bilgelik varmış, kimse mana veremezmiş. Annesi her ne kadar sevecen bir bayan olsa da babası en az Atlas’ın doğduğu gün kadar soğukmuş. Atalarından gelen bir mirası taşıyan Atlas, herkesin bilmediği bir sırrı taşırmış.
Bu sırada krallıkta bir efsane dolaşırmış: “Kim ki en yüksek dağın doruğuna ulaşır, orada gizli olan bilgelik taşını bulursa, hayatın sırrına erişir ve kendi yazgısını yazma gücüne sahip olur.”
Ama bu seyahat o denli kolay değilmiş; kaç yürekli şövalye, birçok bilge alim o dağa tırmanmaya çalışmış lakin başarısız olmuş.
Atlas, bu söylentilerin akabinde daha çocuk yaşta kararını vermiş: O dağa tırmanacak, bilgelik taşını bulacak ve kendi bahtını elleriyle yazacaktı.
Ama bilirmiş ki büyük gayelere ulaşmak için sabır, azim ve disiplin gerekirmiş. Küçük yaşlardan itibaren çalışmaya başlamış; güçlü olmak için kayaları taşımış, zeki olmak için eski kitapları okumuş, yalnızlığa alışmak için ay ışığında tek başına yürümüş.
Ta ki azim, irade ve kararlılık konusunda kendisinden diğerine asla güvenemeyecek hale gelene kadar.
Zaman geçmiş, Atlas büyümüş ve sonunda dağa tırmanmaya karar vermiş. Birinci başta yollar kolaymış, fakat yükseklere çıktıkça hava soğumuş, yollar daralmış, fırtınalar başlamış.
Birçok kişi bu noktada geri dönermiş ancak o yılmamış.
Ne rüzgar, ne kar, ne de yalnızlık onu durdurabilmiş. Aylar süren seyahatten sonra, en sonunda doruğa ulaşmış.
Ancak doruğa ulaştığında büyük bir hayal kırıklığı yaşamış zira bilgelik taşı bir sandığın içinde değilmiş.
Çıktığı yerde kimsecikler yokmuş, kendisinden öteki. Ne bir kahin ona öğüt veriyormuş, ne de bir büyücü ona sırlar fısıldıyormuş. O an bir tek kendisinin bildiğini hissettiği lakin sözlere dökemediği sırrı çözmüş.
Anlamış ki gerçek bilgelik, taşa dokunarak değil, bu uzun ve güçlü yolu yürüyerek kazanılmış. Gerçek hazine, doruğa ulaşabilme gücüne sahip olduğunu bilmekmiş.
Krallığa döndüğünde yalnızca bir genç adam değil, büyük bir önder olmuş. Yıllar içinde kendi emeğiyle bir imparatorluk kurmuş, çalışkanlığı ve kararlılığı ile halkını refaha ulaştırmış. Ve halkı ona “Dağların Kralı” diye seslenmiş.
Masallar mucizelerle değil, emek ve inançla yazılır.
Sen kendi masalını beğendin mi? Yorumlarda buluşalım…