Sizler de takdir edersiniz ki aşk karmaşık bir his. Bazen başımız karışır, hislerimiz birbirine girer. Birine ilgi duymak, ona duyduğumuz hislerin sevgi olup olmadığını sorgulamamıza neden olabilir. Hangi hissin gerçekte bizi yönlendirdiğini anlamak için birçok vakit kendimize sormamız gereken bir soru var: Gerçekten onu seviyor muyum, yoksa yalnızca ona takıntılı mıyım?
Aşk, hem kalbi hem de aklı birebir anda meşgul ederken, ortaya dilek ve takıntılar da girebilir. Pekala sevgi ile takıntı ortasındaki o ince çizgiyi nasıl ayırt edebiliriz?
Zaman vakit, sevgi, takıntı ve dilek kavramları birbirine girebilir.
Bir bireye birebir anda bütün hisleri hissedebiliriz. Ama günün sonunda aslında bu hisleri birbirinden ayırt edebilmek ve bunları anlamlandırabilmek son derece değerli. Bağların temel taşı da aslına bakarsanız bunların üzerine heyeti.
Peki birini hakikaten sevdiğiniz nasıl anlarsınız? O kişiyi seviyor musunuz, arzuluyor musunuz, yoksa yalnızca başınızın içinde elinizde olmadan yalnızca duruyor mu? İsterseniz, bunun yanıtını daima bir arada öğrenelim…
Gerçek aşk, beyninizde farklı bir formda çalışıyor.
Araştırmalara nazaran, birine nitekim aşık olduğunuzda beynin ödül sistemi, bilhassa dopaminin salgılandığı bölgeler faal hale geliyor. Bu durum, kişiyi düşündüğünüzde sizi sözün tam manasıyla “iyi hissettiren” bir dopamin patlamasına sokuyor. Fakat işin değişik kısmı burada başlıyor. Bu beyin aktiviteleri yalnızca “arzu”yla ilgili değil, tıpkı vakitte bağlılık ve inançla de alakalı.
Buna karşılık, yalnızca tutkulu olduğunuz birinde, daha çok beynin dürtüsel, ani kararlarla ilgili bölgeleri çalışıyor.
Yani birine çekilmek, ona saplanmak ve onunla bir an evvel birlikte olmak istemek öbür; birine güvenmek, onunla bir hayat kurmak istemek ise değişik şeyler.
Psikologlara nazaran aşkın üç ana kademesi var: Şehvet, çekim ve bağlılık.
İlk evrede hormonlar mecnun üzere çalışıyor. Dopamin, serotonin… Lakin sonra işler yavaş yavaş durulmaya başlıyor. Karşınızdaki insanın yalnızca ‘çekici’ olup olmadığını değil, hayatınıza ne kadar uyduğunu, dertleşmeye paha olup olmadığını düşünmeye başlıyorsunuz. İşte burada devreye ikinci etap giriyor, o da gerçek bağ kurma. Onunla sohbet etmek sizi rahatlatıyor mu? Onunlayken kendiniz olabiliyor musunuz? Yoksa hala “beni beğeniyor mu” diye düşünüp gergin mi oluyorsunuz?
Birçok ilgi bu noktada eleniyor. Zira yalnızca fizikî çekimle kurulan münasebetler, vakitle zihinsel ve duygusal doyumu sağlayamıyor.
Oysa gerçek aşk dediğimiz şey, partnerinizin kusurlarını görebildiğiniz fakat hala yanında kalmak istediğiniz bir yerden başlıyor.
Bilimsel makaleler, bu ayrımı netleştiriyor. 2011’de yayınlanan bir çalışmada, 10 yılı aşkın müddettir evli olan çiftlerin beyin aktiviteleri incelenmiş ve bu bireylerin hala aşık olduklarında beynin birebir bölgelerinin etkin olduğu gözlemlenmiş. Demek ki aşk süreksiz olmak zorunda değil, fakat o “ilk bakışta çarpılma” hissini gerçek sevgiyle karıştırmamak gerekiyor.
Son olarak, şu soruyu kendinize sormanız kâfi: “Onun yanında olmaktan huzur mu duyuyorum, yoksa yalnızca beni sevdiği sürece mi yeterliyim?” Şayet karşılık ikincisiyse, bu aşk değil; kısmen takıntı olabilir.
Peki sizler bu hislerin ayrımını yapabiliyor musunuz? Yoksa akışta mı kalıyorsunuz? Yorumlarda buluşalım!