Yeşilçam’ın yıldızlar geçidinde parlayan en özel isimlerinden biri Perihan Savaş… Hoşluğuyla olduğu kadar yeteneğiyle de sinema tarihine ismini altın harflerle yazdırdı. Ancak perde gerisindeki hayatı, beyazperdenin büyülü dünyasından çok uzak… Daha çocuk yaşta yaptığı evlilik, gördüğü şiddet, kaybettiği aşkı, kalbinden çıkmayan acılarıyla hayatı bir dizi senaryosunu aratmadı.
Şöhret basamaklarını adım adım çıkarken gerisinde travmalar, gözyaşları ve yine ayağa kalkma savaşları kaldı. Perihan Savaş’ın vakit zaman kabus üzere geçen lakin bugün şükrettiği sinema tadındaki hayat öyküsü sizi hem şaşırtacak hem de derinden etkileyecek.
Yeşilçam’ın kadife bakışlı, esmer hoşu Perihan Savaş’ı herkes bilir.
Ama o gözlerin arkasında yatan, kimi vakit gözyaşıyla, kimi vakit çabayla yoğrulmuş gerçek hayat öyküsünü pek az kişi duymuştur. Gerçek ismiyle Şerife Perihan, 14 Haziran 1957’de İstanbul’da doğdu.
Aslen Trabzon Sürmeneli olan Savaş, ortaokul mezunu. Eğitimi burada son buldu ancak sahneye olan ilgisi daha minicik yaşlarda başladı. Şimdi beş yaşındayken İstanbul Kent Tiyatrosu’nun çocuk kısmında birinci rolünü aldı.
Işıklar, replikler ve sahne tozu, Perihan’ın mukadderatı oldu.
Ama ne yazık ki bu sahne ışıkları çocukluğunu aydınlatamadı.
Daha 13 yaşındayken ailesinin isteğiyle askeri okulda okuyan 22 yaşında bir gençle nişanlandı ve kısa müddet sonra evlendi. Evet, tam manasıyla bir “çocuk gelin”di. Özgürlüğünü kazanacağını sanmıştı.
Ailesinin baskısından kurtulacağını düşünüyordu. “İnce çorap giyeceğim, makyaj yapacağım, arkadaşlarımla sokakta buluşacağım” diye hayal kuruyordu. Halbuki her şey daha da karmaşık hale geldi. Evlilik yalnızca 6-7 ay sürdü. Birebir meskende bile yaşamadılar. “Tiyatrodan ayrıl” dediği anda, her şey bitti Perihan için. Boşandılar. Babasının isteğiyle İsimli Tıp’tan kızlık raporu bile alındı.
O yaşta evcilik oynayan bir çocuğun başına gelenler elbette kolay unutulacak şeyler değildi.
Anlattığına nazaran annesi çok katıydı.
Kaşlarını aldırmasına, makyaj yapmasına, hatta ince çorap giymesine bile müsaade yoktu. “Kurtulurum sandım” dediği evlilik daha büyük bir çıkmaza sürükledi onu.
Ama pes etmedi. Tiyatroya devam etti. “Küçük Prenses”, “Romeo-Jüliyet”, “Kibarlık Budalası” üzere oyunlarla sahnede parladı.
1971’de sinemaya geçiş yaptı. Birinci sineması “Şehzade Simbad Kaf Dağında” ile kameralarla tanıştı. Akabinde roller gerisi arkasına geldi. Yaklaşık 120 sinemada başrol oynadı. O artık Yeşilçam’ın yıldızıydı.
Ama asıl dönüm noktası 1974 üretimi “Bedrana” oldu.
Kitabını okuduğu bu kıssaya âşıktı. Sinema olacağını duyunca çok heyecanlandı fakat gazetelerde başrolün Türkan Şoray’a verildiğini okuyunca yıkıldı. “
Kıskandım, dedim ki bana mı verecekler bu rolü?” Fakat sonra bir telefon geldi: “Süreyya Bey sizinle görüşmek istiyor.” Gittiğinde ona senaryo uzatıldı. “Bedrana’yı sen oynayacaksın.” O anı “Uçarak meskene gittim” diyerek anlatıyor. Ve bu rol ona Altın Koza’yı getirdi.
Perihan Savaş yalnızca mesleğiyle değil, özel hayatıyla da çok konuşuldu.
Önce İbrahim Tatlıses’le büyük bir aşk yaşadı. “Kara Yazma” sinemasında tanıştılar, kısa müddette setteki elektrik aşka dönüştü.
Ama bu aşk, sinemalardaki üzere romantik değildi. Şiddet, ihanet, acı…
6 yıl süren bu alaka Perihan için bir travma daha oldu. Tatlıses’ten Zübeyde Melek isminde bir kızı oldu.
Ama yaşadıkları hiç kolay değildi.
“İhaneti öğrendiğimde çocuğumu düşürüyordum. 4 aylıktı kızım. 15 gün hastanede kaldım” diyen Perihan, bir röportajında Tatlıses hakkında “Sadece bana değil, herkese vururdu. Onu Allah affetsin. Artık rastgele biri benim için” kelamlarını sarf etti.
Hayattaki tek resmi evliliğini ise oyuncu Yılmaz Zafer ile yaptı.
Aynı lisede okumuşlardı, yazgı onları yıllar sonra ‘Bir Daha Umut’ sinemasının setinde buluşturdu.
O periyot Atıf Yılmaz sinemalarında rol alan Yılmaz Zafer hem güzel hem başarılı bir oyuncu. Savaş’a ilgisi ağır olan Zafer uzun gayretler sonucu dikkatini çekmeye başladı. Ve ikili büyük bir aşka düştü. Lakin ne yazık ki bu bağ ne yazık ki memnun sonla bitmedi.
Evliliklerinin 5. yılında Yılmaz Zafer kalp krizi geçirdi. Beynine dört dakika oksijen gitmediği için yatağa bağımlı hale geldi.
Henüz iki ay evvel oğulları dünyaya gelmişti.
Çok sevdiği eşinin 28. Mevt yıl dönümünde toplumsal medya hesabından yaptığı paylaşımla gündem olmuştu Perihan Savaş. Paylaşımında şu kelamlara yer vermişti:
‘Adamım yaşadığımız sürece daima bizimlesin ki…’
Tam 1,5 yıl boyunca eşine bebek üzere baktı.
Yıllar sonra katıldığı bir programda Yılmaz Zafer’in hastalığından çabucak evvel yaşananları gözleri dolarak anlatan Perihan Savaş, o günleri unutamadığını şu sözlerle tabir etti:
“Biz o devirde bir şirket kurmuştuk. Ortağımız vardı, artık ismini anmak istemiyorum fakat Yılmaz’ı çok üzmüştü. Hatta bir gün meskene geldi ve sabaha kadar ağladı. Sonunda bu iştiraki bitirmek üzere avukata gitmişti lakin orada kalp krizi geçirdi. Müdahale edilse de beynine dört dakika boyunca oksijen gitmediği için önemli hasar oluştu. Ne yazık ki bir daha asla eskisi üzere olamadı.”
Yılmaz Zafer’in çocuklara olan sevgisinden bahsederken ise sesi titreyen Savaş, oğulları Savaş’la sadece iki ay geçirebildiklerini şu sözlerle anlattı:
“O çocukları çok severdi. Gittiğimiz her yerde çocuklarla bir odaya çekilip saatlerce oynardı. Oğlumuz planlı bir bebek değildi fakat Allah’tan deyip kucağımıza aldık. Yeterli ki de doğurmuşum. Zira Yılmaz, o sevgiyi yalnızca iki ay bile olsa yaşayabildi. Hatta doğumdan evvel trafikte sıkışıp kalmıştık. Annem, ben ve Yılmaz otomobildeydik. Dönüp anneme dedi ki: ‘Ben bu çocuğun yüzünü göremeyeceğim biliyor musun?’ Çok şaşırmıştık. Ben de latifeyle karışık ‘Bak artık trafikte doğururum, yüzünü görürsün’ demiştim. Daima birlikte gülmüştük. Sonra gökyüzüne bakıp ‘Allah’ım, şayet canımı alacaksan ne olur evvel çocuğumu göreyim, sonra al’ dedi. O anı unutamıyorum. Oğlunun yüzünü gördü fakat bir mühlet sonra biz onu kaybettik…”